Kuźnia mojego życia

Dar życia

Czym jest nasze życie
Zapewne dar nieba
Więc przez młode lata
Szanować go trzeba.

Młody jesteś, nie wiesz
Czym jest zdrowia strata
A kiedy je stracisz
Płaczesz długie lata.

Jesteś młody, silny
Więc korzystasz z życia
Zaniechaj cygarów
I gorzały picia.

Często w towarzystwie
Kolegom szpanujesz
Młody twój organizm
Narkotykiem trujesz.

Ledwie Matka wyjmie
Z twych majtek powijak
Już mówią o tobie
To jest mocny pijak.

Wiedz każdy krok w życiu,
Bezmyślnie zrobiony
Wiedz o tym, że będzie
Drogo zapłacony.

Bo, Bóg człowiekowi
Wolną wolę dał,
Dał mu zło i dobro
By co zechce brał.

Choć tracisz świadomość
Kiedy się opijesz
Ale wiedz człowieku
Że wtedy nie żyjesz

Zdrowie to majątek
A tu chodzi oto
Kiedy jesteś chory
Na nic srebro, złoto.

Jesteś moim życiem

Ciężaru życia
Dźwigać sam nie mogę
Ale z Tobą łatwiej
Iść przez życia drogę

Z Tobą idę śmiało
Przez ciernie, kamienie
Razem spełniliśmy
Każde swe marzenie

Wichry, burze ,bieda
Nie straszne nam były
Przy Twym żono boku
Lekko przechodziły

Nasze wspólne lata
Jako dzień minęły
Choć jesteśmy starzy
Miłość zostawiły.

Te przeżyte lata
Minęły jak dzień
Życie nam uciekło
Jak rzucony cień.

Będę Cię miłował
Jak mi kazał Bóg
On nam daje światło
Pośród krętych dróg

Wszystko się układa
Gdzie miłość panuje.
Gdzie nie ma miłości
Wszystkiego brakuje.

Młodość szybko mija

Przemija uroda
Tak jak zapach kwiatów
A młodość podobna
Do chabrów ,bławatków.

Młode lata miną
Bo bieg życia taki
A były to lata
Jako polne maki.

Smagały je deszcze
I wichry targały
Lecz na młodość w życiu
Dano okres mały.

Jest jak pory roku
Przyjdzie jesień,zima
I wszystko się kończy
I już Cię tu nie ma.

Młodośc decyduje
O twym dalszym życiu
Więc ją wykorzystaj
I nie siedź w ukryciu.

Postępując głupio
Życie Cię ukarze
O uroda z cnotą
Nie chcą chodzić w parze.

Przez piękną urodę
Często tracisz cnotę
I przez całe życie
Plujesz sobie w brodę.

Uroda jest jedna
I jedna jest cnota
Więc pilnuj tych skarbów
Bo droższe od złota.

Nie trzeba urody
Ni wieku młodego
Każdy przecież towar
Ma kupca swojego.

Refleksja o święcie zmarłych

Tysiącami świateł
Rozbłysły cmentarze
Groby naszych bliskich
Błyszczą jak ołtarze.

Dziś mogiły zdobią
Srebrne chryzantemy
Dla tych co odeszli
Modlitwę niesiemy.

Jeden ma za Ojca
A drugi za macierz
Dzięki którym żyjesz
Więc zmów za nich pacierz.

Bo symbolem życia
Są świecy płomienie
Cóż Wam dać możemy
Już tylko westchnienie.

Bo my też staniemy
Na progu przed Panem
A im pokój ześlij
Na wiek wieków-Amen.

Kiedy przyłączymy
Do Bożego stadka
Na spotkanie wyjdzie
Litościwa Matka.

Droga nasza Matka
Wyjdzie na spotkanie
Skończą się cierpienia
I ziemskie płakanie.

Bo choć śmierć przychodzi
Nie ważne są lata
Tylko aby godnie
Odejść z tego świata.

Chociaż śmierć zostawia
Rodzinie martwienie
A temu co odszedł
Wieczne ukojenie.

Było sobie życie

Było moje życie,
Życie mało warte.
Bo gdym się urodził
Miałem słabą kartę.

Chociaż miałem talent,
rodzice bez szkoły,
nie chcieli mnie uczyć
teraz kopię doły

I często przeklinam
I grom chce mnie trafić
Nieraz prostej rzeczy,
Nie mogę poradzić.

I w duchu zazdroszczę
Ludziom wykształconym,
I tym pod szczęśliwą
Gwiazdą urodzonym.

AD 1980